Zoals reeds aangekaart in onze nieuwsflits van 3 april 2020, valt te vrezen dat, ondanks de genomen steunmaatregelen, een groot aantal ondernemingen te kampen zullen krijgen met ernstige financiële moeilijkheden.

Ook de overheid is zich daarvan bewust en besliste via het volmacht KB nr. 15 van 24 april 2020 daarom om, bij wijze van aanvullende maatregel, met ingang van vandaag een automatische en tijdelijke wettelijke opschorting in te voeren ten gunste van alle ondernemingen die niet in staking van betaling waren op 18 maart 2020. Met dit moratorium tracht de overheid bijkomend bescherming te bieden door als het ware een pauze in te lassen voor ondernemingen die als gevolg van de coronacrisis te maken krijgen met betalingsproblemen. De overheid legt meer bepaald een aantal klassieke uitvoerings- en uitwinningsdaden tijdelijk aan banden. Daarnaast moeten ondernemingen niet onmiddellijk de boeken neerleggen als ze niet meer kunnen betalen en krijgen ze iets meer speelruimte om toch nog kredieten op te nemen.

Gedurende de termijn van de wettelijke opschorting (vanaf vandaag 24 april tot en met 17 mei 2020) genieten alle ondernemingen in de zin van de insolventiewet die niet in staking van betaling waren op 18 maart 2020 automatisch van volgende bescherming:

1. Behoudens op onroerende goederen, kan geen bewarend of uitvoerend beslag worden gelegd en geen enkel middel van tenuitvoerlegging worden aangewend of voortgezet op de goederen van de onderneming, voor alle “schulden van de onderneming”; het voorgaande is niet van toepassing op bewarend beslag op zee- en binnenschepen;

2. Ondernemingen kunnen, als ze hier niet mee akkoord gaan, niet op dagvaarding failliet worden verklaard of gerechtelijk worden ontbonden, tenzij op initiatief van het openbaar ministerie of van een specifiek daartoe aangesteld voorlopig bewindvoerder; evenmin kan een overdracht onder gerechtelijk gezag worden bevolen;

3. De betalingstermijnen zoals voorzien in een gehomologeerd reorganisatieplan (opgesteld in het kader van een procedure gerechtelijke reorganisatie) worden verlengd met de duur van de opschorting;

4. Bestaande overeenkomsten (gesloten vóór inwerkingtreding van het besluit) kunnen niet éénzijdig, noch gerechtelijk ontbonden worden wegens wanbetaling; dit is evenwel niet van toepassing op arbeidsovereenkomsten.

Verder wordt de verplichting om binnen de maand na de staking van betaling aangifte te doen van faillissement opgeschort gedurende de termijn van de wettelijke opschorting. De mogelijkheid voor een schuldenaar om aangifte te doen van faillissement, blijft uiteraard bestaan.

Tot slot, voor wat betreft nieuwe kredieten verstrekt tijdens de duur van de opschorting, voorziet het besluit in een afwijking (versoepeling) van de regels in verband met de niet-tegenstelbaarheid van handelingen voorafgaand aan faillissement. Ook het risico op aansprakelijkheid van de verstrekkers van zo’n nieuw krediet wordt beperkt.

Deze wettelijke opschorting is dus uitdrukkelijk niet bedoeld voor ondernemingen die zich voor de Covid-19 crisis reeds in staking van betaling bevonden. Er wordt getracht misbruiken te voorkomen door aan de Voorzitter van de Ondernemingsrechtbank de bevoegdheid toe te kennen te oordelen dat de onderneming niet valt onder de opschorting dan wel de opschorting geheel of gedeeltelijk op te heffen bij een met redenen omklede beslissing.

De praktijk zal moeten uitwijzen of de wettelijke opschorting onder meer de gevreesde stormloop op de Ondernemingsrechtbank kan vermijden. In ieder geval is duidelijk dat de wettelijke opschorting slechts een tijdelijke en geen definitieve oplossing biedt, terwijl tal van ondernemingen nood zullen hebben aan langdurige en structurele ingrepen om de continuïteit te garanderen. Wij wezen u eerder op de procedure gerechtelijke reorganisatie die (ook) daarin mogelijk een oplossing kan bieden.

Indien u hierover vragen heeft, kunt u ons steeds contacteren.